Onlangs kregen we een mailtje van een mama die noteerde wat haar zoon zei in de auto. Heel mooi, confronterend, herkenbaar en zoveel meer, dus wilden we het zeker ook met jullie delen!
Als hoogbegaafde jongens van 13 al zoveel levenswijsheid hebben, hoe moeilijk moet het dan niet zijn om te leven in een maatschappij die niet altijd even mooi is, onder leeftijdsgenoten die dit dieper inzicht (nog) niet hebben?
Er is gewoon iets mis met het leven.
Ik mis alleszins iets in mijn leven.
De maatschappij is verkeerd, mist iets, maar ziet het zelf niet.
En na 2000 jaar is er nog steeds blindheid hiervoor.
Het leven in de kindertijd is volgens mij heel anders bedoeld dat hoe het nu is.
Het leven is een geschenk en je moet het openmaken.Tijdens je kinderjaren zou je moeten ontdekken wat je allemaal in jezelf hebt.
Al je fantasie uitvoeren, kijken wat daarvan kan gerealiseerd worden, en wat niet.
Helemaal en alles in de wereld moeten ontdekken, alles wat je maar wilt.
Alles wat je je kan afvragen, ook afvragen en uittesten.
Kinderen zouden daar veel tijd voor moeten krijgen, omdat dat veel tijd vraagt.In de plaats daarvan mogen kinderen thuis blijven tot ze vier jaar zijn, en dan is het gedaan.
Dan hebben ze geen tijd meer om ZELF de wereld te ontdekken.
Ze worden vanaf dan VERPLETTERD door iets dat grote mensen “SCHOOL” hebben genoemd.
Grote mensen hebben daar zelfs goeie namen voor gevonden:
kleuterschool, dan lagere, dan middenstuk, dan hogere, voldoende namen
om het voldoende tijd te laten duren
en vooral om het voldoende belangrijk te laten lijken.En tijdens al die “scholen” doen ze dan het volgende:
van die kinderen grote mensen maken die klaar zijn om het normaal te vinden
om elke dag naar het werk te gaan,
daar te doen wat andere mensen zeggen dat je moet doen,
en ‘s avonds thuis moe in de zetel zitten.
Grote mensen die vergeten zijn hun eigen folie, hun verpakking af te leggen.
Want het eigen geschenk uitpakken is vergeten, weggeschoven, weggedrukt.
Dus kunnen weten wie ze echt waren, is vergeten, is nooit gelukt, want nooit de tijd in gestoken.Het leven van een kind is heel anders bedoeld.
Een kind hoort de kans te hebben, op zijn tempo en zijn manier, zichzelf uit te pakken.
Zichzelf van zijn eigen folie te ontdoen, uit te breken, los te komen, zichzelf te ontdekken.
En daar zou hij de tijd moeten voor krijgen.Het is dat, mama, dat ik mis!!
Het is nog steeds datzelfde dat ik mis. Maar… laat me je raad geven en steunen.
Ik kan voor jou de wereld en de maatschappij niet veranderen. En ja, ze stelt zoveel eisen en verwachtingen die ons niet echt vooruit helpen en zelfs tegenhouden om te doen wat we echt belangrijk vinden. Maar toch… Ik geloof in jou. Ik geloof in de mogelijkheden die je in je draagt. Ik geloof in de kracht die je in je hebt om toch je weg te vinden tussen al die regels en normen. Jij bent net mijn bondgenoot waarnaar ik zoek. Iemand die net als mij niet tevreden is met een antwoord zoals: “Ja, maar dat kan je niet veranderen!”, “Zo is het nu eenmaal”, “Het kan niet op een andere manier, want het is al altijd zo gedaan”,… Blijf zoeken naar die vooruitgang. Blijf voort gaan op je eigen kompas van juist, rechtvaardig en logisch. Ook al verstaan de meesten niet waarover je het hebt. Ook al begrijpen de mensen rondom je niet waar je mee bezig bent en wat daar wel voor belang in zit. Ook al zien er velen niet het mooie doel dat je nastreeft, ook al probeer je het hun nog zo helder voor te spiegelen.
Geef niet op en blijf zoeken buiten de gangbare denkpistes. Je bent niet de enige, dat moet je wel weten, maar we zijn dun gezaaid. En vertel je verhaal op de manier waarop jij dat belangrijk vind. Je zal het zelf niet altijd weten, maar het zal een oor bereiken. Het zal de inspiratie en steun zijn voor het oor dat wil luisteren en moeite doet voor echt begrip.